Niezależność banku centralnego jest kamieniem węgielnym nowoczesnej polityki gospodarczej, kluczowym dla utrzymania stabilności monetarnej i wspierania długoterminowego dobrobytu. Ostatnie dyskusje, zwłaszcza dotyczące amerykańskiej Rezerwy Federalnej i administracji Trumpa, wyraźnie uwypukliły tę fundamentalną zasadę, podkreślając delikatną równowagę niezbędną do odizolowania kluczowych decyzji gospodarczych od nacisków politycznych.
Dyrektor Narodowej Rady Gospodarczej, Kevin Hassett, niedawno podkreślił imperatyw, aby polityka monetarna Rezerwy Federalnej pozostała całkowicie niezależna od wpływów politycznych. W programie „Face the Nation” stacji CBS News, Hassett jednoznacznie stwierdził, że ta zasada musi obowiązywać również w odniesieniu do administracji prezydenta Donalda Trumpa, twierdząc, że polityka monetarna powinna być „całkowicie niezależna od wpływów politycznych”.
To stanowisko jest zgodne z konsensusem ekonomicznym: dane historyczne pokazują, że zezwalanie liderom politycznym na kierowanie bankami centralnymi często prowadzi do niepożądanych skutków gospodarczych. Hassett ostrzegł, że taka ingerencja to „recepta na inflację i nędzę dla konsumentów” – zasada ogólnie popierana przez obie partie, również podczas niedawnych przesłuchań Kongresu dotyczących autonomii banku centralnego.
Nastroje społeczne w dużej mierze popierają tę niezależność; sondaż CBS wykazał, że 70% Amerykanów opowiada się za autonomiczną Rezerwą Federalną, niezależną od prezydenta Trumpa. Jednakże pojawił się podział partyjny, gdzie 59% Republikanów chciało, aby Rezerwa Federalna była kierowana przez prezydenta. Potwierdzając ogólną zasadę, Hassett przyznał, że trwa debata na temat faktycznej niezależności i przejrzystości obecnego banku centralnego.
Dodatkowo wzmacniając zaangażowanie w autonomię, nominat prezydenta Trumpa na stanowisko w Rezerwie Federalnej wyraźnie zadeklarował niezależność od Białego Domu, w tym wzięcie bezpłatnego urlopu w przypadku zatwierdzenia przez Senat. To zobowiązanie podkreśla instytucjonalną wartość, jaką przypisuje się oddzieleniu polityki monetarnej od bezpośredniego dowództwa politycznego, nawet w obliczu wezwań władzy wykonawczej do konkretnych korekt polityki.